Dit zijn de mensen

 

Dit zijn de mensen van wie we hun naam nog weten.

We laten die stansen in een messing plaatje

en plaatsen dat op een stoepsteen.

Het is een donker woord: vermoord.

 

Dit zijn de mensen van wie we nog

een vergeelde foto hebben en van wie

we kunnen vaststellen dat de zussen

op elkaar leken; de lijnen rond hun mond

zijn dieper geworden, we proberen te kijken

in de sepiakleurige ogen en te horen welke woorden

er uit hun samengeperste lippen kwamen.

 

Dit zijn de mensen die zich hier veilig waanden

misschien maar voor een paar maanden, een jaar.

Iemand bestempelde hun gezichten in

onleesbare taal. Voor even maar waren ze onze

buren, we zouden ze hebben zien gaan door

de straten, naar de sporen,

we hadden ze moeten behoeden.

 

Stevine Groenen