Fieke van Emden vertelt in een e-mail (2007) over haar ervaringen in en na de oorlog:

Ik kan me niets herinneren van Borne. We zijn geloof ik eerst naar Groningen gegaan en daarna ben ik in Hoorn ondergedoken bij de familie Sant, echte socialisten zoals mijn ouders. Mijn ouders waren ergens op een boerderij in West Friesland. Ik heb ze nog een keer bezocht, achter op de fiets bij iemand van het verzet. Ik zie nog het zand voor me waarmee de stal bedekt was en ik herinner me het afscheid van mijn ouders. Zij zijn met het laatste transport uit Westerbork weggevoerd, met dezelfde trein waarin ook Anne Frank zat.

Mijn ouder hadden vrienden in Almelo: Esther en Hein Vrind. Hij was niet Joods. Zij waren net als mijn ouders lid van de geheelonthoudersvereniging. Toen de oorlog uitbrak spraken ze af dat als mijn ouders er niet meer zouden zijn, de familie Vrind mij in huis zouden nemen. Zij hadden geen kinderen. Maar Hein werd gefusilleerd als gijzelaar en Esther kon me niet in huis nemen. Ik ben nog ongeveer een jaar in Hoorn gebleven en daarna werd een ander pleeggezin voor me gevonden, maar deze familie was niet Joods. Mijn grootouders Van Emden hadden de oorlog overleefd. Ze wilden me na de oorlog graag in hun buurt in Enschede hebben en in een Joods gezin plaatsen. Ze vonden een gezin, mensen die een dochter verloren hadden. Maar ik was die dochter niet en dat gaf problemen. Ze konden me niet hanteren. Dus ze schreven naar Esther of zij mij alsjeblieft op kon halen.  Na een proeftijd van een maand vroeg Esther of ik terug wilde naar Enschede of bij haar wilde blijven in Amsterdam. Die keuze was niet moeilijk voor mij, dus vanaf 1949 ben ik bij Esther gebleven. En tot nu toe is ze mijn moeder geweest en de grootmoeder van mijn drie kinderen. Ze is 91 jaar en ik heb een heel goed contact met haar. Ik heb ook drie kleinkinderen.